Gedicht: Allein (1998)
Ich sitze nun zu Hause, ohne dich. Und ob du es glaubst oder nicht: „Ich vermisse dich!!!“ Dein blondes Haar, deine süßen Augen, vor denen ich mich in acht nehmen muss, da sie mir sonst die Sinne rauben. Deine Lippen, so unbeschreiblich schön, daß bei einem Kuß sie lassen all meine Sorgen vorübergehen. Deine Arme die können spenden eine solche Wärme und die mir klar machen, warum ich nur noch von dir schwärme. Deinen Hals, den man nicht kann, in Worte fasse, da diese ließen seine Schönheit nur verblassen. Dein Atem, der mir sagt: „Sie ist bei dir!” Genieße es, denn sie ist nicht immer hier. Bist du bei mir, wünschte ich mir die Zeit bliebe stehen und niemand würde uns dazu bringen auseinander zu gehen. Doch ich frage mich: „Womit habe ich sie verdient?“ Oder habe ich mich zu unrecht an meinem Glück bedient? Warum liebt sie dich und keinen anderen? Was ist an mir so toll? Ich weiß es nicht! Ich weiß nur, ich hätte die Nase längst voll, aber ich will mich nicht quälen mit dem Denken. Auch nicht, wenn sie wird, mich in mein Elend lenken. Ich genieße einfach die Zeit mit ihr. Und hoffe sie bleibt auch in Zukunft bei mir.
Esperanto:
Mi sidas hejme nun sen vi. Kaj kredu aŭ ne: "Mi sopiras vin!!!" Viaj blondaj haroj, viaj dolĉaj okuloj, pri kiuj mi devas atenti ĉar alie ili forrabas al mi miajn sentojn. Viaj lipoj, tiel nepriskribeble belaj, ke per kiso ili lasis pasi ĉiujn miajn zorgojn. Viaj brakoj povas donaci tian varmon kaj klarigi al mi kial mi nur ravas pri vi. Via kolo, kiu ne estas vortebla, ĉar ĉi tiuj nur paligus ĝian belecon. Via spiro dirante al mi: "Ŝi estas kun vi!" Ĝuu ĝin ĉar ŝi ne ĉiam estas ĉi tie. Kiam vi estas kun mi, mi deziras, ke la tempo haltu kaj neniu igu nin disiĝi. Sed mi demandas min: “Kion mi faris por meriti ŝin?” Aŭ ĉu mi malĝuste uzis mian sorton? Kial ŝi amas vin kaj neniun alian? Kio estas tiel bonega pri mi? Mi ne scias ĝin! Mi scias nur, ke mi jam havis sufiĉe, sed mi ne volas turmenti min per pensado. Eĉ ne se ĝi kondukos min al mia mizero. Mi nur ĝuas la tempon kun ŝi. Kaj mi esperas, ke ŝi restos kun mi estonte.
Nunc domi sedeo sine te. Et credas nolis: "Desidero te!" comas flavos, oculos tuos dulces, quos mihi cavendum est, quia aliter me sensui eripiunt. Labia tua, tam inenarrabiliter formosa, ut omnes sollicitudines meas in osculo dimittant. Brachia tua talem calorem conferre possunt et mihi patefaciunt cur tantum de te debacchor. Collum tuum, quod in verba poni non potest, cum haec solum deficiant eius pulchritudinem. Spiritus tuus mihi narrabat: "Tecum est!" Fruere quia hic non semper est. Cum sis mecum, tempus staret opto, nemo nos partem faceret. Sed ego ipse interrogo: 'quid merebar?' an male utar fortuna mea? Cur te amat, et nemo alius? Quid de me tantum? Nescio! Omnes scio me iam satis habere, sed cogitatione me excruciare nolo. Non si me deducet ad miseriam. Modo fruamur tempore cum illa. Et spero me in futurum remanet.
Für Ramona.
