Gedicht: Früher (2006)
Früher stellte ich Fragen, schrieb Gedichte und verlor mich im Nichts. Ein Dschungel der Unendlichkeit, der Phantasie und des Schweigens. Ein Schweigen, das mehr sagt als jedes Wort und jedes Geschwätz. Indem fühlen vor Denken kam und Angst mir die Hoffnung nahm. In der ich wusste, wer ich bin, in der ich machte stets mein eigenes Ding. Durch diesen Dschungel, der so beängstigend war, ging ich stets hindurch und schrieb auf, was ich sah. Was ich dadurch fühlte und mehr, in dem ich geboren war. Nun bin ich dem Dschungel der Gefühle, der Angst entkommen. Ein übersichtlicher Raum mit 4 Wänden hat dessen Platz eingenommen. Ein dichter und zu her Raum der nichts hindurchlässt, nicht mal mehr einen einzigen Traum. Keine Angst bestimmt mehr meine Welt. Kein Gefühl und auch kein Leid. Und das Gefühl, keine Angst mehr haben zu müssen, macht mir mehr Angst, als, es der Dschungel meiner selbst
Esperanto:
Mi kutimis fari demandojn, verki poezion kaj perdiĝi en nenio. Ĝangalo de senfineco, fantazio kaj silento. Silento kiu parolas pli laŭte ol iu ajn vorto aŭ klaĉo. Kun sento antaŭ pensi kaj timo forprenanta mian esperon. Kie mi sciis, kiu mi estas, kie mi ĉiam faris mian propran aferon. Tra ĉi tiu ĝangalo, kiu estis tiel timiga, mi ĉiam trapasis kaj skribis tion, kion mi vidis. Kion mi sentis de ĝi kaj pli, en kio mi naskiĝis. Nun mi eskapis la ĝangalon de sentoj kaj timo. Klara ĉambro kun 4 muroj prenis sian lokon. Densa kaj fermita spaco, kiu tralasas nenion, eĉ eĉ unu sonĝon. Timo ne plu regas mian mondon. Ankaŭ neniu sento kaj neniu malĝojo. Kaj la sento de ne plu timi min pli timigas ol la ĝangalo de mi mem
Latein:
Interrogare solebam, scribere carmina et nihil deerrare. Silvestrem infinitum, phantasiam et silentium. Seneca omni verbo vel rumore loquitur. Prius sentiens quam cogitare et timere spem meam auferens. Ubi sciebam quis essem, ubi semper agerem meum. Per hanc superbiam, quae tam FORMIDULOSUS, semper pertransivi et quod vidi inscripsi. Quod inde sensi, magisque in me natum. Nunc saltu animorum ac metu evasi. Locus clarus cum 4 parietibus locum obtinuit. Condenso et clauso spatio quod nihil permittit, ne somnium quidem. Timete iam non regit mundum meum. Nullam et neque dolor. Et affectum me amplius non timebo quam superbia mea
Für mich und unbekannt.
